زمان از روی ما می گذرد.ما با زمانه می گذریم. در این گذار منظره های بسیار می بینیم، واقعه های فراوان! و از این ها خاطره می سازیم. آنگاه خاطره هایی که خود ساخته ایم از نو ما را می سازند. وقتش هم می رسد که چیزی جز خاطره نمی ماند و سرانجام کاری جز یادآوری نداریم.

گاهی زمانه توان یادآوری را از ما می گیرد.بیش تر از این یک موهبت است که از ما دریغ می شود اما شاید گاهی هم سعادتی باشد، اگر یک چیزهایی را فراموش نمی کردیم از دست می رفتیم.

گاهی هم باید عمدا فراموش کرد تا دیگری را ببخشیم، و خودمان را. اما وقتی واقعه ها مسوولیت مشترک است نباید فراموش کرد، حتی اگر ببخشیم.

هفته ی تصویرگری دوباره می آید که یادآوری کند : ما تصویرگر هستیم!

---

---

---

---

---

---