کیانوش غریب پور گفت: تصویرگران بخش‌های دیگر تصویرگری را به نسبت کار برای کودک بیشتر جدی می‌گیرند و این باعث شده این عرصه به یک رکود برسد.

.

کیانوش غریب پور، طراح گرافیک و تصویرگر، در گفتگو با هنرآنلاین درباره آسیب شناسی تصویرگری کودک گفت: تصویرگری برای ادبیات کودک و نوجوان فقط یک بخش از تصویرگری است که هنرمندان می‌توانند به آن بپردازد، این در حالیست که اکثر تصویرگران بخش‌های دیگر تصویرگری را جدی تر دنبال می‌کنند. 

.

وی در این باره افزود: این مسئله شاید به این دلیل است که به طور کلی تصویرگری و به خصوص تصویرگری کودک را کمتر به عنوان یک حرفه می‌شناسیم، یا زمینه لازم برای فعالیت در این زمینه فراهم نشده است. با این حال به نسبت توجهی که به تصویرگری کتاب کودک می‌شود و به نسبت جایگاه جهانی ما در تصویرگری که جایگاه مهمی‌ است به نظر می‌رسد به آن اندازه‌ای که باید به این مسئله پرداخته نمی‌شود. 

.

این هنرمند تصویرگر با تاکید بر اینکه هنرمندان، تصویرگری را بیشتر به عنوان شغل دوم انتخاب می‌کنند اظهار داشت: تصویرگران به این هنر به عنوان یک حرفه و تخصص جدی که به وسیله آن بتوان زندگی را چرخاند نگاه نمی‌کنند. چرا که به طور کلی حوزه انتشارات و کتاب چرخه درست و منطقی ندارد. بنابراین کسانی که در این زمینه فعالیت دارند بر اساس توانایی و علاقه شخصی خود فعالیت می‌کنند و تنها برای عده کمی‌ از هنرمندان فعالیت در این عرصه به حرفه تبدیل شده است. 

.

وی با اشاره به تولد دوباره هنر تصویرگری در اواسط دهه ۸۰ اظهار داشت: در حال حاضر اختلاف جدی میان تصویرگری حرفه ای و عمومی‌ وجود دارد و علت اصلی آن هم دلایلی است که به آن اشاره کردم. این مسائل باعث شده که حرکتی که در هنر تصویرگری در اواسط دهه ۸۰ داشتیم و یک زایش در تصویرگری به شمار می‌رفت اکنون با این شرایط فروکش کند. 

.

غریب پور با تاکید بر اینکه با حمایت دولت از انتشار کتاب در حقیقت از تصویرگری هم حمایت شده است اذعان داشت: وظیفه دولت حمایت از جریان انتشار کتاب است. درواقع اگر دولت یا نهاد عمومی‌ بتواند چرخه اقتصادی فرهنگ را به ثبات برساند به تصویرگری هم کمک کرده است.

.

وی در پایان با بیان اینکه دوسالانه‌هایی که در سطح حرفه ای برگزار می‌شود می‌تواند به هنر تصویرگری کمک شایانی کند اظهار داشت: برگزاری دوسالانه‌ها و مسابقه‌ها اگر در سطح حرفه ای برگزار شود از تاثیرگذاری برخوردار است. کیفیت باید معیاری برای ورود آثار به این دوسالانه‌ها باشد تا باعث پیشرفت هنر تصویرگری شود این در حالی است که برخی از نمایشگاه‌ها چنین ویژگی ندارد و تنها دستاورد آن این است که آمار برگزاری دوسالانه‌ها و نمایشگاه‌ها را افزایش می‌دهد در صورتی که دوسالانه‌ها پتانسیل بالایی برای شکوفایی و پیشرفت هنر تصویرگری دارند.