متن گفت و گوی پایگاه خبری هنر با کیانوش غریب پور رئیس هیأت مدیره انجمن تصویرگران

.

چندی پیش انجمن تصویرگران به سبب مشکلات مالی با بی مکانی رو در رو شد. همین موضوع بهانه‌ای شد تا با کیانوش غریب پور به گفت و گو بنشینیم.

.

کیانوش غریب پور درباره مشکل مالی انجمن و عدم توانش برای تخصیص مکانی برای فعالیت های انجمن می‌گوید: در واقع اتفاقی که برای تصویرگران افتاده اتفاق جدیدی نیست. ما هرگز مکانی مختص انجمن نداشتیم که به وسیله حمایت‌های دولتی مهیا شده باشد. همیشه هزینه اسکان اعضای انجمن از محل بودجه‌ای که خود انجمن آن ذخیره کرده است تامین می‌شد. درآمدهایی از جمله حق عضویتی که تصویرگران به انجمن پرداخت می‌کردند، کلاس‌های آموزش تصویرگری که توسط استاتید تصویرگری برگزار می‌شد و مسایلی از این دست. 

.

این هنرمند اضافه کرد: همواره تلاش داشتیم با آن بودجه مختصر دفتر انجمن را حفظ کنیم.اما در واقع هیچ حمایتی در رابطه با انجمن صورت نگرفته و تاکنون انجمن با همت تصویرگران پابرجا مانده است. 

.

غریب پور در پاسخ به این سوال که چرا نهادهای دولتی از انجمن‌ها حمایت نمی‌کند تصریح کرد: اگر نهادهای عمومی فکر می‌کنند، حمایت از انجمن‌ها جزو وظایف آنها بوده درواقع ندیده گرفتن یا کوتاهی کردن در اجرای این مسوولیت یک رویداد همیشگی بوده‌است. اما در شرایط کنونی نتوانسته‌ایم از منابع مالی خود برای اجاره کردن یک مکان استفاده کنیم و در نتیجه مکانی را که در حدود ۵ سال در آن ساکن بودیم از دست دادیم و اکنون به شکل پراکنده فعالیت‌های خود را انجام می‌دهیم. اما فعالیت‌های انجمن محدود نشده اما مکان متمرکزی به نام انجمن تصویرگران دیگر وجود ندارد. 

.

این هنرمند تصویرگر اضافه می‌کند: مایلم این موضوع را تشریح کنم که وجود انجمن‌های هنری در واقع بر مبنای کدام ضرورت است و در واقع وجود NGO هایی که در زمینه‌های مختلف فرهنگی فعالیت می‌کنند؛ چقدر لازم است؟ نکته اینجاست که در واقع در همه جای دنیا وقتی یک حرفه یا یک صنف یا یک گروه فعالیت مشخصی دارد نهادی مدنی برای آن ایجاد می‌شود و ایجاد این نهاد مدنی به سبب سامان دادن فعالیت‌های هم صنف‌ها و اعضای یک حرفه را پوشش دهد و از منافع جمعی آنها را تامین کند. چون طبیعتا هر فرد که در حیطه یک صنف فعالیت می‌کند دارای دو دسته از منافع است بخشی از این منافع، منافع فردی، و بخش دیگر منافع جمعی است. NGO ها که در کشور ما به عنوان انجمن تعریف می‌شوند چنین وظیفه‌ای را بر عهده دارند. مادامی که صاحبان یک حرفه به فعالیت در این زمینه مشغولند، مجاز به تشکیل یک انجمن هستند و هیچ مرجعی اجازه نخواهد داشت علت ایجاد انجمن و چگونگی فعالیت آن را مورد سوال قرار دهد. تنها می‌توان گفت به این علت که یک مجموعه از افراد جامعه به آن حرفه اشتغال دارند بدین معنی است که آن حرفه زنده است و می‌توان برای آن انجمن تشکیل داد. 

.

غریب پور افزود: اما اگر بخواهیم علت وجود یک انجمن را در فضای هنری جامعه خود توضیح دهیم باید این موضوع را مد نظر قرار دهیم که اگر نتوان یک حرفه را زیرشاخه حرفه دیگر به حساب آورد و آن را در دل انجمن‌های دیگر عنوان یک شاخه از آن حرفه به حساب آورد، آن انجمن می‌تواند انجمنی مستقل باشد. 

.

او در مورد ضرورت وجود انجمن ها توضیح داد: با این که انجمن مشکلات اقتصادی بسیاری دارد و ممکن است هنوز به یک نقطه ایده‌آل نرسیده باشد؛ می‌توان آن را حرفه مستقل دانست که قابلیت تعریف به عنوان زیرشاخه یک هنر تجسمی دیگر ندارد. پس لازم است که انجمن وجود داشته باشد. 

.

غریب پور درباره عدم توجه مسولان به تصویرسازی این گونه توضیح داد: با وجود این مشکلات، می‌توان گفت تصویرسازی یکی از فعال‌ترین انجمن‌های تجسمی بوده است و از ابتدای فعالیت یکی از پرفعالیت‌ترین انجمن های تجسمی بوده است بنابراین شناسایی نکردن این انجمن از طریق مسئولان را می‌توان نوعی کم لطفی تعبیر کرد. البته می‌توان بخشی از این عدم توجه را بر گردن تصویرگران دانست که ترجیح می‌دادم به فعالیت‌های حرفه ای خود بپردازم تا این که درگیر مسائل مالی انجمن باشند. 

.

وی ادامه داد: البته این موضوع به معنای بی‌تقصیر بودن مسوولان نیست. به نظر می‌رسد نه تنها انجمن تصویرگران بلکه تمام انجمن‌ها با این مشکل روبرو باشند. عکاسان، مجسمه‌سازان و هنرمندان سایر رشته‌ها متاسفانه برای بدیهی‌ترین موارد که در یک رشته مشخص است باید با مسوولان چانه‌زنی کرد. علت این امر شاید این است که مدیران دولتی اغلب متخصص این امر نیستند و بر طبق قوانین اداری موفق به کسب یک موقعیت کاری می شوند. طبیعی است که هر بار پس از انتصاب یک مدیر باید همه نکات رشته خود را برای او توضیح دهیم، از معنای رشته گرفته تا محدوده آن و ضرورت وجودش! در صورتی که در یک جامعه سالم وقتی یک مسوولی عهده‌دار یک سمت می‌شود باید به حوزه فعالیت خود اشراف کامل دارد و در واقع نیازی نیست تا بخواهیم موانع اولیه کاری خود را به او توضیح دهیم. 

.

وی در پاسخ به این پرسش که چرا شرایط کاری یک تصویرگر در ایران به شکلی است که یک ناشر به راحتی بتواند از هنر و استعداد او به نفع خود استفاده کند، وام‌های کلان دریافت کند و موقعیت خود را در میان ناشران داخلی و خارجی تغییر دهد؟ اظهار داشت: در چنین شرایطی نه تنها انجمن تصویرگران بلکه حتی دولت هم تصویرگر را مورد حمایت قرار نمی‌دهند و از حقوق او دفاع نمی‌کنند. در واقع در رابطه با مشکلی که تصویرگران با انتشارات شباویز دارند مشکلی حقوقی است و انجمن تصویرگران یک انجمن فرهنگی و هنری!