یادداشت استاد بنی اسدی در یادبود استاد خسروی

در سال های دانشجویی با دیدن کتابی از انتشارات کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان با نام نسرین خسروی به عنوان تصویرگر آشنا شدم. طراحی هایی بدون پس زمینه که به سادگی رنگ پذیر شده بودند، برایم جذابیت خاصی داشتند. داستان، ترجمه ای بود از یک داستان روسی که پس از گذشت سالیان هنوز روی جلد آن کتاب در خاطرم باقی مانده و در سال های پس از آن کنجکاو بودم که کارهای تازه ای از این تصویرگر را ببینم.

در زمان دانشجویی هیچگاه فرصتی پیش نیامد که خود او را از نزدیک ببینم تا سال ها پس از انقلاب که در نمایشگاهی جمعی با هم شرکت داشتیم. هر چند چگونگی جمع شدنمان را به خاطر ندارم اما در حافظه کامپیوترم تصویری از پوستر آن نمایشگاه را که خود خانم خسروی زحمتش را کشیده بود باقی مانده است. او در آن نمایشگاه آثاری را به نمایش گذاشت که برای کتاب سرزمین آرزوها تصویر کرده بود. تصاویری که به حق جایزه بزرگ نوما را برایش به ارمغان آورد و فرصتی که کاندید جایزه هانس کریستیان اندرسن شود.

در ابتدا قرار بود نسرین خسروی یکی از سه نفر اعضای هیئت مؤسس انجمن تصویرگران باشد به همراه آقای حجوانی و من که با نقل مکان خانم خسروی به خارج از کشور (آنگونه که آنموقع گفته شد.) فرصت خوب همراهی او را از دست دادیم و شاید آخرین تصویری که از او به یاد دارم به همراه هیئت مدیره انجمن تصویرگران برای گفتن تسلیت به خانه ایشان رفته بودیم بعد از فوت همسرشان، آنروز دیگر آن سرحالی و جنب و جوشی را که در کاراکتر او به ودیعه نهاده شده بود ندیدم. اما جدا از این دیدارهای کوتاه، در بسیاری از نمایشگاه ها با دیدن کارهای جوانان علاقه مند دریافته ام که حرکت قلم و نحوه چیدمان و رنگ های خسروی چقدر مورد پذیرش قرار گرفته و چه تأثیری در نحوه اجرایی نسل جدید داشته است. روحش شاد.