چه حیف که خاطراتمان درمسمومیت این روزها بسیار پریده رنگ شده است.

علی نامور هم رفت.

او را از زمانیکه در مجلات رشد همکار بودیم، می‌شناختم، وقتی در راهروهای ساختمان رشد با حضور نگاه‌های سمی اطراف، گپی دوستانه از زندگی و کار می‌زدیم.

وقتی در جلسات و وُرک‌شاپ‌های مختلف شرکت داشتیم؛ رنگ‌ها، خطوط و سطح‌هایش را بسیار دوست داشتم.

وقتی کتاب گیلان را در زمان کوتاهی تصویرسازی کرد و آن را برای همیشه سبز و جاودان نمود.

چه حیف که همیشه بعد از پرواز، درمی‌یابیم روح لطیف مهربانی را...

روحش همیشه شاد و پر از رنگ

فرشته نجفی