دیگران، یعنی کارفرمایان ما و مخاطبان‌مان. این، تعهداتی است که همه می‌دانیم، همه می‌خواهیم و همه بر آن توافق داریم،

اما این‌جا برای این‌که تأکید کنیم، برای این‌که یادمان نرود و برای این که پیمان مشترک‌مان باشد، ثبت می‌کنیم: 

1. تصویرگری حرفۀ ماست. تلاش می‌کنیم تا این حرفه مهم و زنده باقی بماند. 

۲. انجمن تصویرگران ایران، خانۀ ماست. این خانه باید با حضور و انضباط حرفه‌ای ما، سرپا بماند. 

۳.  مالکیت اصل آثار با ماست. کارفرما فقط در قبال خرید اثر به مثابۀ اثر مستقلِ هنری می‌تواند مالک آن باشد. 

۴. قراردادها باید برای ما و کارفرما روشن، بدون ابهام و برای هر دوطرف، مفید و ضامن نفعِ متوازن باشد. 

۵. کارفرما، بخشی از تیمی است که در آن، تصویرگری می‌کنیم. ما به نویسنده، ادیتور، مدیر هنری و کارفرما به عنوان همکاران خود نگاه می‌کنیم. 

۶. ما تصویرگریم؛ یعنی در چارچوب سفارش، در منطق روایت و روبه مخاطب کار می‌کنیم. سوژه و موضوع سفارش، محلی برای خودنمایی ما نیست. هرچند ذره‌ای از به‌کاربردن ارزش‌های هنرمندانه‌مان کم نمی‌گذاریم ولی می‌دانیم که رضایت مخاطب و لذت او از کار ما، اولویت اصلی است. 

۷.ما جعل نمی‌کنیم. اصالت و سلامت رمز موفقیت ماست. ما کپی نمی‌کنیم. نه از همکاران هموطن‌مان، نه از تصویرگران بیرون از این آب و خاک. 

۸. هنر و قلم‌مان را جز به سوی خیر و درستی نمی‌چرخانیم و قلم به‌مزد نخواهیم بود. 

۹. جشنواره‌ها، جایی است که کارهایی که قبلاً برای مخاطبان‌مان ساخته‌ایم داوری می‌شود. جشنواره مخاطب اصلی ما نیست. 

۱۰. در شناخت ارزش‌های خود منصف و واقع‌نگریم. نه کمتر و نه بیشتر از آن‌که هستیم، نمایان نخواهیم شد. 

۱۱. یادگیری مداوم، بخشی از زندگی حرفه‌ای ماست. هرگز در اینی که هستیم متوقف نخواهیم شد. 

۱۲. برای آموزش تصویرگری به نسل‌های بعد، با صداقت و امانت‌داری سر کلاس حاضر خواهیم شد. 

۱۳. تعرفۀ تصویرگری را رعایت می‌کنیم و به آن پای‌بندیم. اما آن را  تفسیر و با شرایط واقعی پروژه، تطبیق می‌دهیم. 

۱۴. کم فروشی نمی‌کنیم و با ابزار دیجیتال از دل یک تصویر، چند تصویر و چند فریمِ دیگر نمی‌سازیم. 

۱۵. تا جایی که توان داریم، تصویرگر می‌مانیم و هرجا دیدیم وقت دست‌کشیدن از کار است، جای‌مان را به نسل نو می‌دهیم.