ویژه نامه نکوداشت

پژمان رحیمی زاده

نوشتن در مورد کسانی که تاثیر عمیقی در زندگی تان گذاشته اند بدون آنکه آشنایی ویژه و نزدیکی با شخص خودشان، روحیات و خلق و خویشان داشته باشی، کار سختی است. با مرور کارهای مثقالی و درفشه متوجه می شوی گویای شرایط زمان خلقشان بوده اند و از آزمون گذر زمان سربلند بیرون آمده و هم چنان تاثیرگذار و قدرتمند می نمایند.

استعداد و نبوغ شگرفی که در خلق آثار آنان دیده می شود و سهم مهم و پایداری که در تحول هنرهای تجسمی در دهه های اخیر داشته اند شگفت انگیز است.

برای کسی که عاشق تخیل است، آشنایی با کسانی که دنیا را با تصاویرشان تغییر می دهند؛ همچون پیداکردن دوست و همراهی نزدیک، اتفاق بسیار لذت بخشی است. چنان که سی سال قبل با دیدن تصاویر کتاب پسرک قهرمان این اتفاق برایم افتاد. تا آن موقع ژول ورن و ایزاک آسیموف برایم آدم های مهمی بودند اما دیدن تصاویر کتاب مثقالی برایم در دنیای دیگری را گشود و یاد گرفتم در کنار ادبیات از نقاشی هم لذت ببرم. می گویم نقاشی، چون آن زمان نه خود و نه در میان اطرافیانم کسی حتی واژه تصویرگری را نشنیده بود.

پس از آن بود که کاغذ و مداد و رنگ وسیله ای شدند تا من دنیای خیالم را نقش کنم. هیچ آموزش آکادمیکی در دسترسم نبود. تا آن که پس از گذشت سال ها در رشته ارتباط تصویری مشغول به تحصیل شدم. آن زمان مصادف بود با اقامت مثقالی درخارج از کشور. نمی دانم خالق تصاویر کتاب های ماهی سیاه کوچولو، من خارپشت و عروسکم، مارمولک اتاق من و پسرک چشم آبی چند سال جلای وطن کرد، اما همیشه آرزوی دیدارش یا حضور در کلاس درسش برایم باقی ماند. دیدارش و هم صحبتی با او چندین سال بعد زمانی که به عنوان تصویرگر مشغول به کار بودم به صورت اتفاقی میسرشد. هنگام چاپ کتاب سال تصویرگران ایرانی همراه او جزو هیئت انتخاب آثار بودم. در کنارش بودم و می خواستم به او بگویم دیدن کارهایش لذت بخش و به یادماندنی است. کشف نشانه های تصویری، طراحی شخصیت ها و ترکیب بندی هایت باعث می شود با کنجکاوی بیشتر و به شکل عمیق تری به دنیای پیرامون خود نگاه کنم. اهل تجربه ای و با شکستن محدودیت ها به راه حل هایی متفاوت و تازه دست پیدا کرده ای. من سی سال است که تو را می شناسم و منتظر چنین روزی بودم تا تو را از نزدیک ببینم و این ها را به تو بگویم. آن روز دلم می خواست همه این ها را به او بگویم اما نگفتم.