اواخر سال‌های هفتاد و اوایل دهه هشتاد اوج روزهای افتخارآمیز تصویرگری در عرصه‌ی بین‌المللی است. بزرگترین جوایز مثل درخت طلای جشنواره براتیسلاوا و جایزه‌ی بزرگ بلگراد و جایزه‌ی افق‌های ویژه‌ی بولونیا به تصویرگران ایرانی می‌رسد. 

این در حالی است که ایران نه تنها سهمی در بازار کتاب کودک جهان ندارد، بلکه در خود ایران نیز کتاب، کالایی نیست که سهمی جدی در بازار اقتصاد یا در سبد خرید خانواده‌ها داشته باشد.

بسیاری از تصویرگری‌های قابل اعتنای ایرانی، در کتاب‌هایی چاپ می‌شود که هرگز به دست مخاطب نمی‌رسد. 

جایزه گرفتگان این عرصه، نام آشنایی برای کودکان و نوجوانان این سرزمین نیستند و جایزه‌ها منجر به اتفاق خاصی در حوزه‌ی کتاب و کتابخوانی نمی‌شوند. 

در همین سال‌هاست که تصویرگری دچار آسیب بزرگی می‌شود و آن معضل مستقل پنداری بین تصویرگران پیشرو است. به این معنا که تصویرگرانی که می‌خواهند در جشنواره‌ها و نمایشگاه‌ها بدرخشند این نکته را اصل قرار داده، با بی‌توجهی به متن و داستان، تصاویری خلق می‌کنند که صرفاً زیبا و هنرمندانه است و ارتباطی به متن کتاب ندارد. این گروه از تصویرگران مدعی می‌شوند که نه یک تصویرگر بلکه یک آرتیست هستند و هر کاری که دوست داشته باشند فارغ از متن و محتوی انجام می‎دهند تا تصاویری زیبا خلق کنند. 

البته آثار بسیار زیبایی در حوزه‌ی تصویرگری خلق می‌شود، اما کتاب‌ها کاملاً نزد اندک مخاطب موجود شکست می‌خورند و این روند خود به خود به عنوان یک جریان انحرافی از ماهیت واقعی تصویرگری پس از یک دهه جای خود را به جریانی سالم‌تر و متعهدتر می‌دهد. 

در اواخر دهه هشتاد و در سال‌های نود تصویرگران می‌دانند که برای موفقیت باید به اصول و قواعدی پایبند باشند که مخاطب و احترام به متن و محتوی در آن جای ویژه‌ای دارد، برای خلق اثر هنرمندانه می‌توانند روایت خود را در تکمیل متن به اثر تزریق کنند، اما نمی‌توانند متن را نادیده بگیرند. 

این سال‌ها، سال‌های رشد و ظهور نسل تازه و جدیدی است که اینترنت و رسانه‌های جدید دارد. به‌سرعت با آنچه در دنیا می‌گذرد آشنا می‌شود و خود را تا جایی که می‌تواند با این روند هماهنگ می‌کند. جهان جدید، جهان تصویر است. پس تصویرگر جایگاه ویژه‌ای در آن دارد. 

نسل جدید نیز همچون گذشته در مجامع جهانی می‌درخشد و جوایز متعدد و مهمی به دست می‌آورد. نسل جدید انرژی تصویری بیشتری دارد و رقابت سخت‌تری نیز میان خیل فارغ‌التحصیلان دانشگاه‌های تازه تأسیس و آموزشگاه‌های متعدد هنری در جریان است. آسیب‌هایی مثل کپی کردن از تصاویر موجود در اینترنت، تصویرگری‌های دیجیتال بدون پشتوانه‌ی طراحی و مشابهت بسیار این آثار به یکدیگر در این دوره وجود دارد. 

همچنان معضل ورود به بازار جهانی هست و تصویرگران انگشت‌شماری هستند که کتاب‌هایشان در کتاب‌فروشی‌های دنیا توزیع شود. هنوز و پس از گذشت نیم‌قرن از ورود به تصویرگری نوین، ما در ایران یک (اریک کارل) نداریم که کتاب (کرم ابریشم شکمویش) به چهل زبان دنیا ترجمه و هزاران بار تجدید چاپ و بیش از میلیون‌ها نسخه فروخته باشد. 

جوایز و افتخارات سال گذشته تصویرگران ایرانی:

نرگس محمدی، سیب طلای دوسالانه براتیسلاوا برای کتاب «من یک گوزن بودم» 

امیر شعبانی‎پور، جایزه «جزیره سبز» کنکور نامی 2017 برای داستان «طوطی و بقال» 

هداحدادی، جایزه‎ی مدال طلای آکادمی ادبیات کودک آمریکا برای کتاب «دختر طبل زن» 

راه‌یافتگان به کاتالوگ بولونیا 2017: 

فرشید شفیعی، حسن عامه‎کن، راشین خیریه و نرگس محمدی.

راه‌یافتگان به کاتالوگ شارجه 2017: 

کیانوش غریب‎پور، میترا عبدالهی، فرشته نجفی، راشین خیریه، حسن عامه‎کن، رضا دالوند، علی دالوند، نرگس دلاوری، ربابه پیروزمهر، محبوبه یزدانی، فاطمه خسرویان، ریحانه کاشانیان، زینب امینی، نجمه مرادی و نسیم سرمدی.

راه‌یافتگان به کاتالوگ مسابقه فرفره طلایی 2017: 

مهدی اشعری، محمد بررنگی، مریم حسن‎نژاد، نجمه مرادی‎چادگانی، ناهید کاظمی، آذر تیموری و زهرا محمدنژاد.