کمتر از یک ماه پیش، آقای کیانوش غریب‌پور دبیر محترم هفته‌ی تصویرگری ۹۶، از من خواستند که امسال مسئولیت برگزاری این بخش از رویداد را برعهده بگیرم. فرصت بسیار کم بود و اجرای مطلوبِ آن برایم دور از ذهن به نظر می‌رسید! اما من به پشتوانه‌ی سابقه و تجربه‌ی ارزشمند همکاری با ایشان، کارهای در دست اقدامم را کنار گذاشتم و با امید به اتفاقات خوب به تیم اجرایی هفته‌ی تصویرگری پیوستم. 

ما از زمان انتشار فراخوان تنها دو هفته فرصت داشتیم که هم اطلاع‎رسانی کنیم و هم مقدمات کار را برای مراحل بعدی فراهم کنیم. مهلت تصویرگران عضو انجمن برای خلق اثر نیز همین دو هفته بود و این نگرانی وجود داشت که کمبود وقت باعث اُفت کیفی یا حتی کمّی آثار نمایشگاه شود؛ گرچه ذاتاً موضوعِ اتوپرتره و روایت تصویرگر از خودش برای همه جذاب است و می‌دانستیم که شاهکارهای هنری اغلب در یک آن خلق می‌شوند، اما به هر حال ریسک وجود داشت! 

در این میان، بنا به استقبال و درخواست‌های گروهی از هنرمندان تصویرگر برای عضویت در انجمن تصویرگران ایران و تمایل به شرکت در نمایشگاه «ما تصویرگر خود هستیم»، انجمن تصویرگران تصمیم گرفت یک جلسه‌ی فوری کارشناسی آثار برای این متقاضیان برگزار کند و از میان ۶۳ تقاضا، ۴۱ نفر برای عضویت در انجمن، به صورت وابسته یا پیوسته پذیرفته شدند. 

در روزهای پنجشنبه و جمعه (۲۷ و ۲۸ مهرماه) مهلت تحویل آثار به دبیرخانه، انجمن پذیرای اعضای خود بود. علاوه بر محدودیت دو روز آخر هفته، تعطیلی پست و چاپخانه‌های دیجیتال را هم داشتیم، اما دبیرخانه به لحاظ اجرایی به هیچ وجه امکان تمدید مهلت را نداشت. تنها برای تصویرگران ساکن شهرستان مهلت یکشنبه را، به شرط ارسال در روز شنبه، قائل شدیم. 

در فراخوان اعلام شده بود که سایز آثار باید دقیقاً ۳۵.۵ در ۳۵.۵ سانتیمتر باشد چون باید همه‌ی پاسپارتوها به یک اندازه برش می‌خورد و اطلاعات درست از اندازه‌ها برای سرعت عمل قاب‌ساز خیلی تعیین کننده بود. پیش‌تر یک گروه تلگرامی برای تیم کمکی تشکیل داده بودیم تا دوستان علاقه‎مند از میان اعضای انجمن، برای همراهی در کارهای اجرایی و دبیرخانه به ما ملحق شوند. از کارهای مهمی که چند نفر از این دوستان انجام دادند، لیست‎برداری دقیق از آثار ارسالی بود؛ جدولی شامل تصویر اثر، اندازه‌ی دقیق، تاریخ تحویل و نام صاحب اثر به ترتیب حروف الفبا. باید بر اساس همین اطلاعات، مراحل بعدی، چیدمان آثار و لیبل اسامی در نمایشگاه انجام می‌شد. 

آثار متنوعی از حدود ۶۰ درصد از اعضای انجمن تصویرگران دریافت کردیم که هرکدام روایتی شخصی بودند از دنیاهای تصویرگرانه‌ی هر هنرمند. این مشارکت نسبت به سال‌های قبل و با توجه به فراخوان موضوعی، محدودیت سایز اثر و مهلت دو هفته‌ای از زمان انتشار فراخوان (بدون تمدید مهلتِ معمول در رویدادهای ایرانی)، رکورد بی‌سابقه‌ای بود!

و در نهایت، ۱۹۵ اثر در نمایشگاه «ما تصویرگر خود هستیم» به روی دیوار گالرهای ممیز و زمستانِ خانه‌ی هنرمندان ایران رفت، دیوارهایی که تا لحظاتی قبل از افتتاحیه در حال رنگ شدن، تمیز شدن، میخ زدن و لیبل زدن بود!