هنرمندان ایرانی آنطور که باید با یکدیگر در ارتباط و تعامل نیستند؛ تعامل، همنشینی و ارتباطی که به اعتلای هنر کشور منجر شده و موانع موجود بر سر راه رشد هنر را از میان بردارد. موانعی که گاه کوچک و ناچیز به حساب می‎آیند اما انبار شدن آنها روی هم در نهایت نه تنها به هنر که به هنرمند، زندگی و معیشتش هم لطمه خواهد زد. موانعی همچون بیمۀ تأمین اجتماعی، برخورداری از حمایت صنفی، بهره‎مندی از تعاونیهای مسکن و ... .

در این میان تصویرگران گام آغازین خود را برای تعامل و همدلی برداشته‎اند. انجمن تصویرگران ایران که مدتها در انتظار فرصتی برای برگزاری دوبارۀ جلسات منظم ماهانۀ خود با اعضا بود، سلسله نشست‎های خود را تحت عنوان «اتاق آینه» آغاز کرده است. جالب است بدانید که در تمام سال‎هایی که این انجمن تأسیس شده‎است، هیچگاه مکان رسمی برای خود نداشته است. اکنون بیش از یک سال است که این انجمن به همراه دیگر انجمنهای فرهنگی و هنری ایران صاحب یک واحد آپارتمان شده است. اتفاقاً در دعوتنامۀ این انجمن تأکید شده است: «حال که بعد از چندین سال مکان مناسبی داریم می‎خواهیم گفتگوهای دوستانه و حرفه ای مان را در محل انجمن از سر بگیریم». 

با یک حساب سرانگشتی و دو دو تا چهار تا می‎توان نتیجه گرفت هنگامی که انجمن‎های هنری خود از توان مالی و شرایط اولیۀ رشد و گسترش فرهنگی برخوردار نیستند، نمی‎توانند به درستی به اعضای انجمن‎ها یاری برسانند. اما آنچه این معادله را تکمیل می‎کند، همراهی اعضا با انجمن در بهبود شرایط انجمن و هنرمندان است. انجمن‎ها از یاری و حمایت مستقیم دولتی و برطرف ساختن موانع پیش رو بی‎بهره هستند، اما حمایت هنرمند از انجمن خویش می‎تواند شرایط را برای حضور اجتماعی انجمن‎ها در مباحث اجتماعی هنر که خود دست کمی از خلق اثر هنری ندارد، مهیا کند و قدرت چانه‎زنی انجمن‎ها را برای دستیابی به امکانات فرهنگی اندکی و فقط اندکی بیشتر کند؛ سودی که نهایتاً به نفع هنر و هنرمند خواهدبود. 

منبع: دوهفته نامۀ تندیس، شماره 331، 2 شهریور 1395